Deprecated: Function set_magic_quotes_runtime() is deprecated in /profiles/1/17/17l/17luty/17luty.cba.pl/common.php on line 106
Forum urodzonych 17 lutego. Zapraszamy! • Zobacz wątek - Opowieści

Opowieści

Blog.

Opowieści

Postprzez emilia 27 lis 2008, o 11:31



***
Opowiem Wam bajkę o piekle i niebie, ale będzie to bajka
również o dzieleniu się.
Dzielenie się bowiem to nie tylko podział rzeczy materialnych, ale również dzielenie się uczuciami, troską, myślami, sobą.

Pewien człowiek chciał zobaczyć i niebo i piekło.
Pragnął tego z całego serca, ponieważ miał wątpliwości
czy istnieją, a jeśli tak, to czy naprawdę tak pięknie jest
w jednym jak strasznie w drugim.

Jak wiadomo to czego gorąco pragniemy staje się
rzeczywistością i tak też było w tym przypadku.

Pewnego dnia pojawił się jego Anioł Stróż i powiedział:

-Chcę spełnić Twoje pragnienie, jesteś bowiem Człowiekiem
i zasługujesz, aby Twoje marzenia się spełniały,
zasługujesz na radość i szczęście.
I zapytał: Dokąd najpierw chcesz iść?
I Człowiek odpowiedział: Pokaż mi najpierw piekło!

I poszli.

Szli dość długo.
Krajobraz zmieniał się.
W miarę jak przybliżali się do celu stawał się coraz bardziej
dziki i straszny.
Sucha, spalona trawa, kikuty martwych drzew, spękana
wyschnięta ziemia.
Doszli wreszcie do pięknej zapewne kiedyś posiadłości.
Zardzewiała, skrzypiąca brama poprowadziła ich do pięknego
kiedyś ogrodu, gdzie zobaczyli zdziczałe, skarłowaciałe drzewa i zeschnięte, pokryte zgniłymi trawami kwiaty.

W ogrodzie stał piękny kiedyś dom. Obecnie miał pourywane okiennice, dziurawy dach, potłuczone szyby w oknach.
Z domu tego dochodziły nieprzyjemne odgłosy: ktoś jęczał, ktoś głośno klął, ktoś komuś urągał.
I człowiek zajrzał do wnętrz i zobaczył Ludzi, którzy siedzieli
jeden obok drugiego przy suto zastawionym stole.
W powietrzu unosił się zapach przeróżnych smakołyków.

Ale ludzie mieli przymocowane do rąk łyżki z bardzo długimi
trzonkami i każda próba podania sobie do ust kęsa kończyła się niepowodzeniem. Ludzie ci byli głodni, spragnieni.
Było im źle, kłócili się ze sobą, płakali nad swym losem.

Dosyć!

Zaprowadź mnie teraz do nieba, powiedział człowiek do swego Anioła Stróża.

I poszli.

Im bardziej oddalali się od piekła tym krajobraz coraz bardziej się zmieniał; stawał się coraz piękniejszy.
W miejsce wyschniętej trawy pojawiała się zielona, pachnąca łąka.
Zamiast czarnych kikutów drzew zaszumiały nad nimi wspaniałe dęby, zielone brzozy, pachnące sosny.
Doszli wreszcie do wspaniałej, kutej z żelaza bramy, przez którą weszli do cudnego, kolorowego ogrodu. Drzewa przyjaźnie szumiały.
Na klombach rosły kwiaty, które mieniły się wszystkimi kolorami tęczy.
Wypielęgnowana aleja zaprowadziła ich do pięknego,
kolorowego domu, z którego dobiegały śmiechy, wesołe głosy, śpiew.
I Człowiek zajrzał do środka i zobaczył ludzi którzy siedzieli jeden obok drugiego przy suto zastawionym stole.
W powietrzu unosił się zapach przeróżnych smakołyków, a ludzie mieli przywiązane do rąk łyżki z bardzo długimi trzonkami...

Ale nawet nie próbowali nimi sami jeść.

Nałożone na łyżki kęsy podawali swym towarzyszom.
I tak karmiąc się nawzajem, byli syci, zadowoleni, pełni miłości
do wszystkiego co ich otacza
A miłość ta sprawiała, że wszystko w ich otoczeniu było piękne, kolorowe, przepełnione ciepłem i miłością.


I Człowiek zrozumiał, że różnica pomiędzy niebem i piekłem
jest i duża i niewielka zarazem.
Wystarczy bowiem rozejrzeć się dookoła, zobaczyć innych ludzi, otoczyć ich swą troską podzielić się tym, czego mamy dość i przyjąć od nich to, czego nam brakuje.


*******



http://www.chwilkawytchnienia.com/Recepta/Recepta1.htm
emilia
Administrator
Administrator
 
Posty: 2098
Dołączył(a): 14 wrz 2008, o 10:10

Postprzez emilia 22 kwi 2009, o 09:37



List 22-letniego włoskiego chłopca, który uległ wypadkowi.
List jest skierowany do jego rówieśników na całym świecie.




Jestem dwudziestodwuletnim chłopcem.
Leżę w szpitalu i przyszło mi do głowy, by napisać do Ciebie kilka słów... mam nadzieję, że masz trochę czasu by przeczytać ten list.

Mam na imię Marek, mam długie włosy.
Jestem jednym z wielu chłopców, jakich widziałeś pędzących na motorze z dużą prędkością.
Może mnie widziałeś, lecz ja nie miałem czasu, aby spojrzeć na Ciebie, gdyż śpieszyłem się.
Czerwone światło na skrzyżowaniu nic mi nie mówiło,
najważniejsze dla mnie było pędzić.

Jednego dnia wpadłem pod samochód, chciałem go wyprzedzić,
lecz nie udało się: nic nie pamiętam, co się stało...
Znalazłem się w szpitalu bez jednej ręki i bez jednej nogi.
Przez godzinę, a może dwie, próbowałem myślami przekonać się,
że to tylko sen... na próżno.
Teraz to jest moją rzeczywistością:
nie mam jednej ręki i brakuje mi jednej nogi...

Dziwne!
Teraz, kiedy powinienem być smutny, czuję wewnątrz wielki pokój.
W tym wielkim zdenerwowaniu zauważyłem, że mam życie...,
którego nigdy nie doceniałem.

Drogi Przyjacielu, dopiero teraz zauważyłem, że żyję.
Kiedy byłem na dyskotece wydawało mi się tylko, że żyję,
w rzeczywistości nie żyłem; byłem jak zabawka:
skakałem, krzyczałem do słów piosenki, podczas,
gdy światła oślepiały moje oczy.

Dzisiaj widzę słońce i dziękuję Stwórcy za moje oczy:
są od 22 lat jak je mam i nigdy tego nie zauważyłem;
odkryłem świat, w którym żyłem, a którego nie znałem.

Odkryłem inny świat, świat cierpienia;
och, jakie rzeczy widzę w szpitalu!
Lecz teraz odczuwam we mnie wielki pokój.
Dzisiaj otarłem łzy chłopcu, który stracił swoją mamę,
i wziąłem w ramiona chore dziecko,
podarowałem uśmiech staruszkowi, który był sam.

Wiesz, wyznam Ci, że jak nigdy, czuje potrzebę by kochać,
śpiewać, dziękować Panu za cudowne życie, jakim mnie obdarzył.

Jeśli otrzymasz ten list, chciałbym prosić Cię o jedną rzecz:
Ty masz jeszcze dwie ręce i dwie nogi, masz całe ciało... prawda?

Zauważyłeś, że żyjesz?
Gdzie prowadzą Cię nogi?
Co czynią Twoje ręce?

Szczęściarz z Ciebie, jeśli Twoje nogi prowadzą Cię,
by odwiedzać tych, którzy są samotni;
szczęściarz z Ciebie, jeśli Twoje ręce ocierają łzy.

Mam nadzieję, że także i Ty możesz widzieć świat nowymi oczyma. Życzę Ci największego szczęścia w świecie.

Cześć!

Marek
22 lata





Obrazek




Moja kartoteka

Sam Na krawędzi dnia, gdzieś pomiędzy jawą a snem znalazłem się w pokoju.
Jedyne, co tam zobaczyłem to niekończące się rzędy małych, prostokątnych szufladek. Kartoteka. Zajmowała ona całą ścianę. Podszedłem bliżej i zobaczyłem, że każda szufladka jest opatrzona odpowiednim napisem. Pierwszy, który przykuł mój wzrok brzmiał:
"Ludzie, których lubiłem"
Otworzyłem szufladkę i zacząłem przeglądać kartki ze środka. Rozpoznawałem imiona umieszczone na nich: Ania, Andrzej, Marta… Zamknąłem szybko tą szufladkę.
Nagle uświadomiłem sobie, gdzie jestem. Ten pokój, te martwe rzędy szufladek to brutalny katalog systemu mojego życia. Na tysiącach posegregowanych karteczek zapisane były wszystkie czynności, myśli i słowa mojego życia; nawet te, o których sam dawno już zapomniałem.
Uczucie niesamowitości i ciekawości mieszało się z przerażeniem, gdy otwierałem kolejne szufladki. Jedne przynosiły radość, ciepłe wspomnienia inne uczucie tak wielkiego wstydu, że aż musiałem się obejrzeć za siebie by sprawdzić, czy nikt mnie nie widzi… Przegroda z napisem:
"Przyjaciele" – była tuż obok:
"Przyjaciele, których zdradziłem"
Niektóre napisy były mi znane, inne mniej, jeszcze inne były mi zupełnie obce.
"Książki, które przeczytałem"
"Kłamstwa, które mówiłem"
"Dowcipy, z których się śmiałem"
Wstrząsająca była dokładność zawartych na kartkach informacji…


"Rzeczy, które robiłem w złości"
"Rzeczy, które mruczałem pod nosem na moich bliskich"


Nie było mi do śmiechu. Wciąż zaskakiwały mnie czytane zdania. Niektórych kart było więcej, niż chciałem, innych mniej niż miałem nadzieję.
Czy to możliwe, że podczas krótkiego przecież życia, zapisałem sobie te wszystkie karteczki?
Jednak każda z nich była prawdą, każda zapisana moim pismem, opatrzona moim podpisem. Gdy wysunąłem szufladkę:
"Filmy które oglądałem"
"Piosenki, które słuchałem"
…uświadomiłem sobie, że ona nie ma końca! Zamknąłem ją szybko. Wstydziłem się. Nie tego jakich piosenek słuchałem, tylko tego, ile czasu poświęciłem na ich słuchanie i na oglądanie telewizji… Nagle mój wzrok padł na szufladkę opatrzoną napisem:


"Pożądliwe myśli"
Wysunąłem ją tylko na centymetr, aby nie widzieć całej jej długości. Przeczytałem jedną karteczkę. Byłem zaszokowany jej dokładnością. Czułem się wręcz ohydnie wiedząc, że nawet tak krótki moment mojego życia został zarejestrowany. Poczułem w sobie obezwładniającą wściekłość, wręcz bezsilność…
Wiedziałem tylko jedno:
– Nikt nigdy nie może dowiedzieć się o istnieniu tego pokoju! Muszę go zniszczyć!
W przerażającej złości szarpnąłem kartoteką. Jej rozmiar nie był ważny. Musiałem ją zniszczyć… a jednak nie udało się. Karteczki były niezniszczalne. Byłem bezradny. Włożyłem pojedyncze szufladki na swoje miejsca. Wiedziałem, że nie dam rady… Oparłem się o ścianę i ciężko westchnąłem.
Dopiero wtedy zobaczyłem szufladkę z napisem:


"Ludzie, z którymi podzieliłem się Ewangelią"


Jej uchwyt był bardziej lśniący niż pozostałe, prawie nietknięty. Z przykrością stwierdziłem, że jej długość nie jest większa niż 4 centymetry. Mogłem policzyć jej kartki na palcach jednej ręki.
Po moich policzkach potoczyły się łzy. Poczułem w sercu ból i zacząłem się trząść. Padłem na kolana i płakałem jak mały dzieciak. Płakałem ze wstydu, z przerażającego mnie wstydu… Rzędy szufladek rozmazywały się w moich oczach.
Nie, nie, nikt nigdy nie może się dowiedzieć o istnieniu tego pokoju!
Muszę go zniszczyć i zamknąć na klucz… Gdy otarłem łzy, zobaczyłem, że nie jestem sam.
W kącie pokoju stał ON…NIE, NIE, TYLKO NIE ON! NIE TU!
KAŻDY, TYLKO NIE JEZUS!!!


Bezsilnie patrzyłem, jak otwierał szufladki i czytał ich zawartość. Gdy wreszcie zmusiłem się, aby spojrzeć mu w oczy… zobaczyłem smutek.
Smutek jeszcze większy niż mój własny. Dlaczego On musiał je wszystkie przeczytać? Wreszcie odwrócił się w moją stronę i popatrzył na mnie.
Patrzył na mnie z wielkim współczuciem, nie było to jednak współczucie, które mnie denerwowało.
Spuściłem wzrok i znów zacząłem płakać.
Jezus podszedł do mnie i objął mnie. Mógł tyle powiedzieć – ale On milczał.
Nagle zaczął płakać razem ze mną. Wstał i podszedł do kartoteki.
Otworzył pierwszą z brzegu szufladkę, po kolei wyjmował z niej obciążające mnie kartki. Moje imię wpisane na nich przykrywał swoim podpisem.
- Nie!!! – krzyknąłem.
Chciałem wyrwać te kartki.,
- Nie! nie!
- Jego imienia nie powinno tam być! Ale tam było. Pisane taką głęboką czerwienią, taką ciemną, taką żywą.
Imię Jezusa zakrywało moje, na coraz większej ilości kartek.
Było pisane Krwią!
Jezus otwierał kolejne szufladki uśmiechając się do mnie smutno i podpisywał, podpisywał, podpisywał…
Zamknął ostatnią szufladkę, podszedł do mnie, położył swoją rękę na moim ramieniu i powiedział:
- WYKONAŁO SIĘ…
Wstałem i On wyprowadził mnie z pokoju. Nie było żadnych zamków w drzwiach.
Żadnych zamków;
- GDYŻ, JEST JESZCZE WIELE PUSTYCH KART DO ZAPISANIA!
Nie ma już obciążających mnie kart w tamtym pokoju, a moje życie nie dobiegło jeszcze do końca…
emilia
Administrator
Administrator
 
Posty: 2098
Dołączył(a): 14 wrz 2008, o 10:10

List Boga

Postprzez emilia 20 lip 2009, o 10:03



***

To dziwne, jak proste jest dla ludzi wyrzucić Boga, a potem dziwić się, dlaczego świat zmierza do piekła.

To śmieszne, jak bardzo wierzymy w to, co napisane jest w gazetach, a podajemy w wątpliwość to, co mówi Pismo Święte.

To dziwne, jak bardzo każdy chce iść do nieba pod warunkiem, że nie będzie musiał wierzyć, myśleć, mówić ani też robić czegokolwiek, co mówi Słowo Boże.

To dziwne, jak ktoś może powiedzieć: "Wierzę w Boga" i nadal iść za szatanem, który tak a propos również wierzy w Boga.

To dziwne, jak łatwo osądzamy, ale nie chcemy być osądzeni.

To dziwne, jak możesz wysyłać tysiące "dowcipów" przez e-mail, które rozprzestrzeniają się jak nieokiełznany ogień, ale kiedy wysyłasz przesłania dotyczące Pana Boga, ludzie dwa razy zastanawiają się, czy podzielić się nimi z innymi.

To dziwne, jak ktoś może być zapalony dla Chrystusa w niedzielę, a przez resztę tygodnia jest niewidzialnym chrześcijaninem.

To śmieszne, że kiedy przeczytasz tę wiadomość, nie wyślesz jej do zbyt wielu osób, ponieważ nie jesteś pewny, co pomyślą o Tobie, kiedy im to wyślesz.

To śmieszne, jak bardzo mogę być przejęty tym, co inni ludzie pomyślą o mnie, zamiast tym, do czego wzywa mnie Bóg !!!

Człowiek wyszeptał:
- Boże, przemów do mnie !
I oto słowik zaśpiewał.

Ale człowiek tego nie usłyszał, więc krzyknął:
- Boże, przemów do mnie !
I oto błyskawica przeszyła niebo...

Ale człowiek tego nie dostrzegł, rzekł:
- Boże, pozwól mi się zobaczyć.
I oto gwiazda zamigotała jaśniej:

Ale człowiek jej nie zauważył, więc zawołał:
- Boże, uczyń cud !

I oto urodziło się dziecko.


Ale człowiek tego nie spostrzegł. Płacząc w rozpaczy, powiedział:
- Dotknij mnie, Boże, niech wiem, że jesteś tu.
Bóg schylił się więc i dotknął człowieka.
Ale człowiek strzepnął motyla ze swego ramienia i poszedł dalej.



Bóg jest wśród nas. Także w małych i prostych rzeczach, nawet w dobie
komputerów, więc człowiek płakał:

- Boże, potrzebuję Twojej pomocy !

I oto dostał stronę z dobrym słowem i słowami zachęty. Ale człowiek nie obejrzał jej
i dalej płakał....

(bo "serce ma swoje racje, których rozum nie zna" - używaj serca aby świat był lepszy)


Moim zadaniem było wysłać tę stronę do osób, którym chciałem, by Bóg pobłogosławił.
Wybrałem Ciebie.

Myślę że i Ty masz kogo wybrać...

Nie zapomnij także o mnie.



***** ****



Mówi Jezus:

Grupa, która Mnie spotkała, była liczna, lecz tylko jeden Mnie rozpoznał: ten, który miał duszę, myśl i ciało wolne od wszelkiej rozwiązłości.

Kładę tu nacisk na wartość czystości. Czystość jest zawsze źródłem jasności myślenia. Dziewictwo wysubtelnia oraz podtrzymuje wrażliwość inteligencji i uczuć w stopniu doskonałym. Doświadcza tego jedynie ten, kto zachował dziewictwo.

Dziewicą jest się na różne sposoby. Z pewnością szczególnie kobiety [są dziewicami] wtedy, gdy nikt nie wybrał ich na małżonki. Powinno tak być również w odniesieniu do mężczyzn. Ale nie [zawsze] tak jest. To jest złem, bo z młodzieży przedwcześnie zbrukanej żądzą może wyrosnąć jedynie głowa rodziny chora w uczuciach, a często także w swoim ciele.

Bywa dziewictwo z wyboru, dziewictwo dusz poświęconych Panu w porywie wierności. Piękne dziewictwo! Ofiara miła Bogu! Jednak nie wszyscy potrafią zachować tę biel lilii o prostej łodydze skierowanej ku niebu, nie zważającej na błoto ziemi, otwartej jedynie na pocałunki słońca Boga i Jego rosę.

Wielu jest takich, którzy zachowują jedynie wierność materialną, lecz są niewierni w myślach: żałują i są spragnieni tego, co ofiarowali. Ci są jedynie w połowie dziewicami. Jeśli nawet ciało pozostaje [u nich] nietknięte, to z sercem tak nie jest. Serce burzy się, wrze. Wydziela zmysłowe wyziewy tym bardziej wyrafinowane i godne potępienia, że są one wytworem myśli, która pieści, syci i sprawia, że wyobrażenia roją się od zaspokojeń niedozwolonych dla wolnych, a jeszcze bardziej zakazanych dla tych, którzy złożyli ślub.

W tym tkwi obłuda ślubu: istnieje zewnętrzny przejaw [ofiary], lecz brak jej urzeczywistnienia. Zaprawdę powiadam wam, jeśli ktoś przyjdzie do Mnie z lilią obłamaną z powodu złoczyńcy, a inny przychodzi z lilią nienaruszoną, lecz zbrudzoną zalewem zmysłowości pieszczonej i podtrzymywanej dla wypełnienia nią godzin samotności, pierwszego nazwę “dziewicą”, ale drugiemu nie przyznam tej godności. Pierwszemu dam podwójną koronę: dziewictwa oraz męczeństwa z powodu jego zranionego ciała i serca pokrytego ranami wywołanymi okaleczeniem, jakiego on nie chciał.

Wartość czystości jest tak wielka, że – jak widziałaś – szatan próbował najpierw doprowadzić Mnie do nieczystości. On wie, że grzech zmysłowości niszczy duszę i czyni z niej łatwy żer dla innych grzechów. Wysiłki szatana, by Mnie pokonać, skupiły się na tej podstawowej sprawie.

Chleb i głód są materialnymi formami symbolizującymi apetyt, pragnienia. Szatan wykorzystuje je dla osiągnięcia swego celu. Mnie ofiarowywał [jeszcze] inny pokarm, chcąc doprowadzić do tego, żebym upadł jak pijany do jego stóp! Potem miałoby nadejść łakomstwo, pieniądze, władza, bałwochwalstwo, bluźnierstwo, wyparcie się Bożego prawa. Jednak pierwszym krokiem, by Mną zawładnąć była [kobieta]. Takiego samego sposobu użył dla zranienia Adama.

Świat wyśmiewa się z żyjących w czystości. Ci, którzy są brudni z powodu nieczystości, zamierzają się na tych, którzy są czyści. Jan Chrzciciel stał się ofiarą dwóch pożądliwych, zepsutych istot [por. Mt 14,1-12; Mk 6,17-29; Łk 9,7-9]. Jeśli świat zachowuje jeszcze odrobinę światła, to zawdzięcza je tym, którzy pozostają czyści na świecie. Oni są sługami Boga, potrafią Go zrozumieć oraz powtórzyć słowa Boże. Powiedziałem: “Błogosławieni czystego serca, albowiem oni Boga oglądać będą”, nawet na ziemi. Ci, u których opary zmysłowe nie mącą myśli, “oglądają” Boga i słyszą Go, idą za Nim i pokazują Go innym.

Jan, syn Zebedeusza, jest istotą czystą. On jest ‘Czysty’ pośród Moich uczniów. Dusza jego jest kwiatem w anielskim ciele. On przyzywa Mnie słowami swego pierwszego nauczyciela i prosi Mnie o udzielenie mu pokoju. On jednak [już] posiada pokój w sobie, dzięki czystości życia. Kocham go ze względu na czystość, jaka w nim rozbłyska. To tej czystości powierzam Moje pouczenia, Moje tajemnice: stworzeniu, które było Mi najdroższe.

On był Moim pierwszym uczniem: kochał Mnie od pierwszej chwili, w której Mnie ujrzał. Dusza jego stopiła się z Moją w dniu, w którym ujrzał Mnie przechodzącego wzdłuż Jordanu, gdy dostrzegł, jak Chrzciciel Mnie pokazuje. Nawet gdyby nie był Mnie spotkał zaraz po Moim powrocie z pustyni, szukałby Mnie, aż by Mnie znalazł. Zaiste, ten, kto jest czysty, jest także pokorny i spragniony pouczeń [płynących z] wiedzy Bożej i idzie – tak samo jak woda podążająca w kierunku morza – ku tym, którzy uczą niebiańskiej doktryny.»

Inne słowa Jezusa [komentujące kuszenie]:

«Nie chciałem, abyś sama mówiła o zmysłowym kuszeniu twego Jezusa. Choć twój wewnętrzny głos dał ci poznać taktykę szatana, przyciągającego w kierunku zmysłów, wolę powiedzieć o tym Ja sam. Już więcej o tym nie myśl. Trzeba było o tym powiedzieć. Teraz przejdźmy do innych rzeczy. Pozostaw szatański kwiat na jego piaskach. Podążaj za Jezusem jak Jan. Będziesz stąpać po cierniach, a w miejsce róż znajdziesz krople krwi Tego, który wylał je dla ciebie, aby również w tobie pokonać ciało.

Z góry odpowiadam na jedną uwagę. Jan w swej Ewangelii, mówiąc o spotkaniu ze Mną, powiedział: “nazajutrz”. [J 1,35] Może się wydawać, że Chrzciciel wskazał na Mnie w dniu następującym po [Moim] Chrzcie oraz że Jan i Jakub natychmiast poszli za Mną. Przeczy to temu, co mówią inni Ewangeliści na temat 40 dni spędzonych [przeze Mnie] na pustyni. Czytajcie to w sposób następujący: “Nazajutrz (po uwięzieniu Jana Chrzciciela) dwaj uczniowie Jana, którym on pokazał Mnie, mówiąc: ‘Oto Baranek Boży’, zobaczywszy Mnie ponownie, zawołali Mnie i poszli za Mną”. A było to po Moim powrocie z pustyni.

Wtedy razem powróciliśmy nad brzeg Jeziora Galilejskiego, gdzie znalazłem schronienie, by rozpocząć Moją Ewangelizację. Oni obydwaj, [Jan i Jakub,] powiedzieli o Mnie innym rybakom. Całą tę drogę przemierzyli ze Mną i pozostali cały dzień w gościnnym domu przyjaciela Mojej rodziny, krewnego. Jednak inicjatywa tych rozmów wyszła od Jana. Pragnienie pokuty uczyniło z jego duszy – choć była ona już tak jaśniejąca dzięki swej czystości – arcydzieło przejrzystości. Prawda przeglądała się w niej z całą wyrazistością. Posiadał on dzięki temu świętą zuchwałość czystych i wspaniałomyślnych, którzy nie lękają się iść naprzód, gdy widzą, że chodzi o Boga, o prawdę, o nauczanie i drogi Boże. Jak bardzo go kocham za ten osobisty charakter uformowany z prostoty i heroizmu!





Obrazek


W pewien słoneczny jesienny poranek siedziałem przy śniadaniu, myśląc: "Tyle problemów mi się ostatnio nazbierało.
Kłopoty w pracy, kłopoty w domu - naprawdę muszę trochę się pomodlić w tej sprawie".
Nagle poczułem, że ktoś za mną stoi.
Odwróciłem się i wydałem okrzyk zdumienia:

- Panie Jezu! Co Ty tutaj robisz?

To Pan stanął w progu mego domu.
Przetarłem oczy - czy to naprawdę On?
Tak, wszystko się zgadzało, od rąbka białej szaty utkanej z jednego kawałka do lekkiej poświaty nad Jego głową.

- Znaczy... hmm... nie, że nie powinieneś tu być.
Tylko nie jestem przyzwyczajony, byś wpadał w tak widzialnej postaci... - wyjąkałem.

Ta niespodziewana wizyta zbiła mnie z tropu.
Mimochodem zacząłem się zastanawiać, czy zrobiłem coś złego. Uśmiechnął się, a jego oczy promieniały jeszcze większym blaskiem.

- Czy chciałbyś pójść ze mną na spacer? - zapytał.

- Hmm.... noo... tak, jasne! - wykrztusiłem.

Więc poszliśmy obaj ścieżką wiodącą koło mego domu.
Powoli zaczęło mi świtać w głowie i powiedziałem sobie w duchu:
"Cóż za niebywała okazja. On zna odpowiedź na wszystkie moje problemy - jeśli chodzi o pracę, stosunki z ludźmi,
obawy o przyszłość, kłopoty rodzinne... Muszę Go tylko spytać".

Jakiś czas szliśmy w milczeniu, wreszcie powiedziałem:

- Wybacz, Panie. Potrzeba mi rady w pewnej bardzo trudnej sprawie.

Nim zdołałem skończyć, Jezus uniósł palec do list i przechylił głowę:

- Ćśśś... Słyszysz? - zapytał.

Z początku nic nie słyszałem.
A potem doszedł mnie słaby odgłos wody szemrzącej po kamieniach pobliskiego strumyka, pod zasłoną jesiennych liści.
Pan westchnął:

- Czyż to nie piękne?

- No, chyba tak.

Zupełnie straciłem wątek. Odczekałem parę minut, by okazać szacunek, a potem wyrzuciłem z siebie:

- Panie, martwię się o modlitwę w moim życiu.
Wszystko wydaje się takie puste. A według książek, które czytałem...

Objął mnie ramieniem.

- Cicho, słyszysz to? - zapytał znów.

Dzieci bawiły się na łące nieopodal. Raz jeszcze się uśmiechnął.

- Czyż to nie cudowne? - wykrzyknął.

- Owszem, skoro już o tym mowa. - Po czym dodałem lekko rozdrażnionym tonem:

- Wiesz, że i ja kocham dzieci.

Szliśmy dalej. Straszna myśl przyszła mi nagle do głowy.
A jeśli stracę tę okazję?
Oto miałem odpowiedź na wszelkie dręczące mnie pytania tuż pod ręką! Jezus zna najgłębsze tajemnice wszechświata, miłości i śmierci. Chwytając się ostatniej deski ratunku, postanowiłem porozmawiać z Nim o religii. W końcu to coś z Jego podwórka.

- Panie - zacząłem nieśmiało - zastanawiałem się, co sądzisz o sporze w dziedzinie współczesnej biblistyki, pomiędzy...

Kolejny raz przerwał mi, obejmując mnie przyjaźnie. Zacisnąłem zęby. Pan przystanął i w milczeniu podniósł kilka kamyczków.
Na Jego twarzy pojawił się łobuzerski uśmieszek.

- Założę się, że nie trafisz w czubek tamtego słupa - rzucił mi wyzwanie.

Byłem skonsternowany.
Coś takiego! I to sam Pan Jezus!

Nie tego się spodziewałem po Drugiej Osobie Trójcy Świętej.
Skoro się jest Bogiem, należałoby chyba zachowywać się trochę poważniej?

Od niechcenia rzucił kamykiem w stronę słupa. Kamień zatoczył w powietrzu łuk i... Jezus spudłował!

Moje przygnębienie rosło, ale pochyliłem się, by podnieść kilka kamyków. Cóż innego mi pozostało?
Bez przekonania rzuciłem jeden w kierunku słupa. Pac! Trafiłem.
Pan popatrzył na mnie z uznaniem i zachichotał.

- Ej, dobry jesteś - pochwalił.

Szliśmy dalej, a ja czułem, jak coraz mocniej zaciska mi się supeł w żołądku. Ilekroć próbowałem porozmawiać o czymś istotnym,
pojawiała się przeszkoda.
A to wiatr poruszał bladymi płatkami błękitnych kwiatów cykorii,
a to motyl przysiadł na porośniętym mchem płocie.

Wreszcie nasz spacer dobiegł końca.
Byłem tak zdenerwowany, że nie wiedziałem, co powiedzieć.
W gęstwinie ciemnej brody na ustach Pana pojawił się łagodny,
figlarny uśmiech.
Gdy Jezus zbierał się, by odejść, Jego oczy zalśniły jeszcze mocniejszym blaskiem. Już w drzwiach obejrzał się na mnie przez ramię i rzucił:

- Po prostu przestań tak strasznie się starać.

/David Juniper/

****

Opowieść ta to tak jakby bagatelizowanie dążenia do świętości i umniejszanie Osoby Jezusa. Chłopak był podenerwowany podczas spotkania, a Jezus jakby obojętny na jego problem. W obecności Boga nie powinniśmy czuć zdenerwowania! On jest POKOJEM!
Lekceważy - niby ten Jezus, starania chłopaka i pokazuje mu obrazki, dzwięki i świat... kojarzy mi sie to z dzisiejszą ekologią. Urządza konkurs rzutem kamieniem który przegrywa...
Uważam, że Jezus jest wrażliwy na piękno przyrody, ale bardziej jest wrażliwy na nasze potrzeby!



*** *** ***



Powiedz mi szczerze,
czy i ty masz dosyć tego życia?

Gdy się tak rozejrzeć po ludziach,
można odnieść wrażenie,
że wielu wprost żałuje, że żyje.

Zauważają tylko ciemne i złe strony swego życia,
nie widzą tego co dobre i piękne.
Wpatrują się w błoto a zapominają o gwiazdach.
Są niewolnikami swoich trosk.
Są ślepi, bo nie dostrzegają radości,
która przynosi każdy dzień.

Jesteś szczęśliwy w małżeństwie!
W twoim domu panuje pokój!
Bądź więc wdzięczny i nie zrzędź:
„Moglibyśmy mieć to,
moglibyśmy mieć tamto!”

Gdy słońce świeci, nie mów:
„Jutro na pewno będzie padać”.
Używaj wspaniałej pogody,
ciesz się z tego co masz!

Bądź zadowolony!

Gdy jesteś zdrowy nie daj się ponieść obawom:
„Jak długo to jeszcze potrwa?”

Chciej żyć i pracować.
Kochaj życie!
Ono jest tego warte!



/Phil Bosmans/


Wielu ludzi wydaje dużo pieniędzy, aby ładnie wyglądać.
Z tego pragnienia, by pokazać się innym,
atrakcyjniejszym niż się jest w istocie,
prosperuje cała gałąź przemysłu.
W dzisiejszych czasach pielgrzymuje się do instytutów piękności.
Tam zewnętrzna powłoka człowieka zostaje
przy pomocy wszelkich możliwych środków
wypolerowana na najwyższy połysk.

Drogie są te zabiegi, a ich efekty w rezultacie wcale nie trwają długo.

Spróbuj teraz nowej metody.
Ona nic nie kosztuje, a mimo to jest skuteczna:
uśmiech!

Ta metoda zaczyna się w sercu człowieka.
Nie chodzi tu bowiem o sztuczny uśmiech,
który nakładamy, by zyskać sobie klientelę czy przypodobać komuś. Ważny jest uśmiech, który wypływa z wewnętrznego pokoju,
z radości dobrego serca.

Taki uśmiech czyni pięknym każdego człowieka.

Staraj się okazywać innym swoje dobre serce.
Wtedy nie będzie ważne,
że twój nos jest zbyt krótki albo za długi,
spłaszczony lub zadarty.

Nikt nie będzie zwracał uwagi na to,
że masz zmarszczki albo piegi
i że twoja głowa jest już osiwiała.

Gdy uśmiech dobroci opromieni twoją twarz
dla wszystkich będziesz piękny i atrakcyjny.

- Phil Bosmans




Obrazek



emilia
Administrator
Administrator
 
Posty: 2098
Dołączył(a): 14 wrz 2008, o 10:10

Opowieści

Postprzez emilia 20 kwi 2022, o 11:06


***
Anioł Stróż


W latach trzydziestych ubiegłego wieku, młoda dziewczyna z odległej o trzy kilometry od stacji kolejowej wioski podążała, w odwiedziny do starszego wujostwa zamieszkałego w mieście. Przy okazji tych wizyt zawsze sprzątała groby na cmentarzu, który znajdował się tuż przy stacji. Pewnego późnego letniego dnia natknęła się na zaniedbany i zarośnięty grób. Krok po kroku odchwaszczała go i wyrywała trawę, która niemal zupełnie pokrywała ów mogiłę. Na tablicy nagrobnej widniało zdjęcie młodego chłopaka, pod którym napisane było: „Zginął w obronie ojczyzny”. Dziewczyna oczyściła grób i zgrabiła wokoło. Za każdym razem, kiedy pojawiała się na cmentarzu zanosiła świeczkę również tam.

Kilka miesięcy później, gdy ponownie postanowiła odwiedzić wujostwo, odwiedziła również cmentarz, po czym wsiadła do pociągu i po kilkudziesięciu minutach dotarła na miejsce spędzając popołudnie z rodziną. W drodze powrotnej na stację jak zawsze dotarła na półgodziny przed czasem. Zasiadła w restauracji kolejowej, sącząc oranżadę. Po chwili podszedł młody mężczyzna i spytał czy może się dosiąść. Faktycznie w restauracji nie było wolnych miejsc, więc grzecznościowo dziewczyna wyraziła zgodę. Rozmowa upływała w miłej atmosferze i tylko jedna rzecz nie dawała jej spokoju. Zapytała więc: „Czy pochodzi pan może z mojej wioski” Mężczyzna uśmiechnął się i przytaknął. Dziewczyna na pewno go znała, lecz nie mogła sobie przypomnieć skąd. Nagle dziewczyna zerwała się na równe nogi, bo uświadomiła sobie, że wybiła godzina odjazdu jej pociągu. Przeprosiła swojego towarzysza i szybko podążyła na peron. Kiedy dobiegła na miejsce mogła tylko obserwować odjeżdżający pociąg, który był również ostatnim tego dnia. Wracała i zachodziła w głowę jak to się mogło wydarzyć. Ona taka poukładana i przytrafiło się jej coś takiego. Wróciła do restauracji, lecz jej kąpana rozmowy również już nie było.

Wróciła do wujostwa, którzy przenocowali ją. Niestety nie mogła poinformować rodziny, bo telefony w tym czasie stanowiły ogromną rzadkość i luksus. Nazajutrz kiedy wróciła, do domu zastała zrozpaczonych bliskich, którzy oniemieli na jej widok. Jak się okazało pociąg, którym miała wracać dzień wcześniej wykoleił się i wszyscy byli pewni, że ona również zginęła. Dziewczyna opowiedziała całą historię rodzicom i nagle uświadomiła sobie skąd znała twarz tego mężczyzny z restauracji. Był nim chłopak ze zdjęcia na grobie, który odwiedzała. Tego dnia wraz z rodzicami, odwiedziła ponownie ten grób, zapalając w podziękowaniu świecę. Tradycję porządkowania tej mogiły podtrzymała jej córka, a dziś również jej wnuczka i prawnuczka. Płomień świec, tli się tam nieprzerwanie już od lat.

„ Oto Ja posyłam anioła przed tobą, aby cię strzegł w czasie twojej drogi i doprowadził cię do miejsca, które ci wyznaczyłem. Szanuj go i słuchaj jego głosu.” Wj 23. 20-21.


Historię zrelacjonowała prawnuczka tej kobiety - Kasia W.
emilia
Administrator
Administrator
 
Posty: 2098
Dołączył(a): 14 wrz 2008, o 10:10


Powrót do Blog

Kto przegląda forum

Użytkownicy przeglądający to forum: Brak zalogowanych użytkowników i 1 gość

cron