POEZJA

[emilia]

***

O Ziemio!

Gdzie jest ten grzmot wiosenny i gdzie jest ta burza,
Co wstrząśnie twe doliny i twoje podgórza
O ziemio!

Gdzie są te błyskawice,co rozświecą ciemnie,
Dni przyszłych których brzasku świat czeka daremnie,
O ziemio!

Gdzie nawałność,co przejdzie po tobie wichrami
I zetrze z ciebie krzywdy i krew,co cię plami,
O ziemio!

Gdzie piorun,który zniszczy bezprawie twe stare
I na ołtarzach ducha zapali ofiarę.
O ziemio!

Gdzie oczy co oglądać będą twoje rano,
Gdy wyjdziesz w tęczach światła,łez dżdżami spłukaną,
O ziemio!

I gdzie ta,która pieśnią wybuchnie swobody,
Lutnia,milcząca dzisiaj pomiędzy narody,
O ziemio!

[emilia]

***


A ci, co giną w boju, niechaj się nie smucą,
Że do nędzy swych ognisk i smutków nie wrócą.
Bo kiedy na boisku śmierć kosić ich będzie,
Życie wejdzie w ich domy, i w progu usiędzie.


A ci, co idą z boju, niechaj się nie cieszą,
Bo do nędzy żywota i smutku się spieszą.
Śmierć na boisku swoje stępiła narzędzie,
I wejdzie w dom zwycięzcy i ostrzyć je będzie.

[emilia]

***


Ciemna noc świata staje się

w Boże Narodzenie nocą świętą,

która niesie uzdrowienie.

Tej nocy przychodzi na świat

wszechogarniająca Miłość.

Otwórzmy nasze serca dla świateł

i dla miłości Boga, który stał się

człowiekiem w Jezusie.

I dzisiaj jak wtedy zdarzy się cud,

również dla nas Bóg zapalił gwiazdę

i przeprowadzi nas przez ciemność.

[emilia]

Ile razem dróg przebytych?
Ile razem dróg przebytych?
Ile ścieżek przedeptanych?
Ile deszczów, ile śniegów
wiszących nad latarniami?

Ile listów, ile rozstań,
ciężkich godzin w miastach wielu?
I znów upór, żeby powstać
i znów iść, i dojść do celu.

Ile w trudzie nieustannym
wspólnych zmartwień, wspólnych dążeń?
Ile chlebów rozkrajanych?
Pocałunków? Schodów? Książek?

Ile lat nad strof stworzeniem?
Ile krzyku w poematy?
Ile chwil przy Beethovenie?
Przy Corellim? Przy Scarlattim?

Twe oczy jak piękne świece,
a w sercu źródło promienia.
Więc ja chciałbym twoje serce
ocalić od zapomnienia.

[emilia]

ZASNĄĆ JUŻ!



Zasnąć już!.... Noc ta pochmurna, bezgwiezdna,

posępnych widzeń krynicą jest bez dna -

zasnąć już, skłonić na nirwany łono

głowę płonącą, bez miary zmęczoną...


Przepłynął przez nią strumień myśli długi,

a jedna była smutniejszą od drugiej,

a wszystkie były smutne bezlitośnie - -

chcę spać, choć wiem, że ciągu myśli dośnię...


Ha!... Tłum okropny mar ciśnie się białych,

w szatach zwalanych ziemią i zbutwiałych,

tańczą wokoło z szalonym pośpiechem,

szyderczym w twarz mi wybuchając śmiechem


Widok ich trupich czaszek mię przeraża,

dusi mię zgniła, wstrętna woń cmentarza,

a ten śmiech strasznej ironii się wwierca,

jak tępa śruba, w głąb mojego serca.


Tłoczą się ku mnie ohydną gromadą,

trupie swe ręce na czoło mi kładą

i spróchniałymi szczękami klekocą

najokropniejsze z wszystkich pytań: Po co!?

[emilia]

***

SCHNĄCA LIMBA

U stóp mych dzika przepaść. W ciemnym niebie blady
świeci księżyc, podobny wodnej białej lilii,
co kielich swój nad ciemne głębiny wychyli.
Cicho - grzmot słychać tylko huczącej kaskady.

Nad nurtem jej ze skalnej wyrosła posady
limba: zżółkło konary smutno na dół chyli,
czując, że dłużej walczyć na próżno się sili
i runie - wicher szumi jej hymny zagłady.

Nie ona jedna toczy tę walkę bolesną:
są ludzie i narody całe na przedwczesną
śmierć skazane, przez losów okrutne przekleństwo - -

I czyż warto jest walczyć nie wierząc w zwycięstwo?
I czyż warci są życia, którym brak doń siły?
I cóż z tych łez wylanych na słabych mogiły?...

[emilia]

***

A kiedy będziesz moją żoną


A kiedy będziesz moją żoną,
umiłowaną, poślubioną,
wówczas się ogród nam otworzy,
ogród świetlisty, pełen zorzy.
Rozwonią nam się kwietne sady,
pachnąć nam będą winogrady
i róże śliczne, i powoje
całować będą włosy twoje.
Pójdziemy cisi, zamyśleni,
wśród złotych przymgleń i promieni,
pójdziemy wolno alejami,
pomiędzy drzewa, cisi, sami.
Gałązki ku nam zwisać będą,
narcyzy piąć się srebrną grzędą
i padnie biały kwiat lipowy
na rozkochane nasze głowy.
Ubiorę ciebie w błękit kwiatów,
niezapominajek i bławatów,
ustroję ciebie w paproć młodą
i świat rozświetlę twą urodą.
Pójdziemy cisi, zamyśleni,
wśród złotych przymgleń i promieni,
pójdziemy w ogród pełen zorzy,
kędy drzwi miłość nam otworzy.

[emilia]

Największy skarb to czyste sumienie
Bo tego ludziom nikt zabrać nie może
Ono cenniejsze niż drogie kamienie
Jego nagrodą jest królestwo boże.
Na nic bogactwo, na nic przepych złoty
Gdy w sercu nie ma spokoju i cnoty.

[emilia]

Niech staną zegary
Zamilkną telefony
Dajcie psu kość
Niech nie szczeka, niech śpi najedzony.
Niech milczą fortepiany
I w miękkiej werbli ciszy
Wynieście trumnę
Niech przyjdą żałobnicy
Niech głośno łkając samolot pod chmury się wzbije
I kreśli na niebie napis "On nie żyje!"
Włóżcie żałobne wstążki na białe szyje gołębi ulicznych
Policjanci na skrzyżowaniach niech noszą czarne rękawiczki.
W nim miałem moją północ, południe i zachód i wschód
Niedzielny odpoczynek i codzienny trud.
Jasność dnia i mrok nocy, moje słowa i śpiew
Miłość, myślałem, będzie trwała wiecznie,
Myliłem się,
Nie potrzeba już gwiazd - zgaście wszystkie - do końca
Zdejmijcie z nieba Księżyc i rozmontujcie słońce
Wylejcie wodę z morza, odbierzcie drzewom cień
Teraz już nigdy na nic nie przydadzą się.

W. H. Auden

[emilia]

Feliks Konarski


Są ludzie tak szczęśliwi, że o nic nie proszą...
Są nieba wciąż błękitne, które chmur nie noszą...
Są lądy nie znające zimy ani jesieni...
Są rzeki, w których woda szmaragdem się mieni...

Są drzewa, których zieleń staje się okrutna...
Są ptaki kolorowe jak Tycjana płótna...
Są miasta wiecznie białe albo wiecznie złote...
Skazane od powicia na słońca spiekotę!
A ja bym chciał już wreszcie spojrzeć raz do góry

I ujrzeć szare niebo, z na nim szare chmury-
I z tych chmur, żeby deszczu szare krople błysły,
A tuż u stóp zmęczonych szare fale Wisły...
Szarym, jesiennym rankiem iść przez Marszałkowską,
Pod szarym niebem usiąść ze swoją szarą troską...
Znów się znaleźć w szarym wróbli tłumie

Ja, szary, prosty człowiek...
A świata nie rozumiem.